Borðfótur er ekki fótleggur

Við lestur þessarar fréttar þá reyndi ég að muna eftir viðlíka látum þessi 10 ár sem ég bjó í Lundi en án árangurs. Ef til vill voru fjölskyldurnar þá bara ekki orðnar svona fjölmennar.

Ég bjó á jarðhæð og eina nóttina vaknaði ég við einhver bölvuð læti sem ég taldi vera kettir en svo var einhver meiri umgangur svo það endaði með að ég drattaðist á fætur og út  þá sá ég að borð sem hafði verið inn á svölum hjá mér var komið út í garð. Ég fór að ná í það og sá þá að það vantaði einn borðfótinn. Gapandi hissa og varla vaknaður sé ég hvar 2 fílelfdir lögrelgumenn koma fyrir hornið og leiða á milli sín velklæddan mann, gott ef hann var ekki í frakka úr Kasmír. Þegar ég er að fylgjast með þeim þá beygir annar lögreglumaðurinn sig niður og tekur upp borðfótinn. Ég tek náttúrlega á rás til þeirra og segi „det er min fot“  (þetta er fótleggurinn minn) þeir horfa hissa á mig og á tímabili hélt ég að þeir ætluðu að handtaka mig líka þarna á náttfötunum um miðja nótt en þá mumlaði maðurinn á milli þeirra eitthvað svo þeir þurftu að hrista hann aðeins til og segja honum að steinþegja.  Síðan horfðu þeir á hvorn annan áður en önnur lögreglan hvað upp þann Salamónsdóm að sá handtekni hefði ekki notað borðfótinn og því þyrftu þeir ekki á honum að halda sem sönnunargagn. Svo ég fékk að fara heim með minn fót og setja borðið aftur inn á svalir.

Talandi um svalir þá náði nágranni minn sér eitt sinn í hrúgu af lifandi kjúklingum og henti þeim upp á svalir hjá sér svo heyrði maður lætin í hópnum þegar hann fór og náði í einn og einn til að slátra.

Annars ríkti bara ró og friður þó maður muni eftir einni skotárás en hún var í Stokkhólmi og vakti heimsathygli

Hópslagsmál víða í Lundi í Svíþjóð